Mark skinął głową. Tego się właśnie obawiał.

Lysander pomyślał, że zachowanie Oriany jest co najmniej nie na miejscu. Rzadko zwracała uwagę na Dianę i Gilesa, była nadmiernie opiekuńcza w stosunku do Arabelli, gdy sobie o niej przypomniała, a niegrzeczna w stosunku do panny Stoneham. Jedynymi, wobec których zachowywała się bez zarzutu, pozostali państwo Fabianowie oraz lady Helena.
- W takim razie, gdzie idziemy? - Lizzie nie kryła ciekawości.
- Wspomniałeś Nicie o tym znalezisku?
mamę. A potem dodała, że spotkamy się w szkole i że będziemy
Idź juŜ spać. Zobaczymy się rano.
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
- Co takiego? Dajesz wiarę tym bredniom? Naprawdę sądzisz, że jej przyjazd tutaj nie był zamierzoną kpiną cynicznej parweniuszki, która postanowiła sobie obrazić Candoverów?
się pojawiło.
Zamknął oczy i uszczypnął się w policzek, nie chcąc nawet myśleć, do czego
to być zbyt ważne.
Summerhill, przybyła tu nie jako pracownik, lecz jako roztrzęsiona
prawie się nie znali.
- Jeszcze do niedawna nikt z nas nie wiedział o istnieniu panny Stoneham - zaśmiał się Lysander. - Poznaliśmy ją zaledwie dwa tygodnie temu. To ciotka nalegała, aby ją zatrudnić. Arabella ma talent do wprawiania swoich nau¬czycielek w histerię, a ciotka Helena stwierdziła, że nowa, młoda guwernantka poradzi sobie tam, gdzie biedna panna Lane, tak jak i tuzin jej poprzedniczek, nie dało rady. Panna Stoneham ma u nas pracować jedynie do czasu powrotu Fabianów do miasta.
Tam właśnie weszła Hope St. Germaine.

tajemnicza Abby, ale nikt nie zawdzięcza pani więcej!
- Całkiem możliwe! - Parthenia wyraźnie zbladła. - Oczywiście, przecież papa, jako
O pierwszej ogłoszono przerwę.
- Słucham, Wasza Wysokość?
ubranych na typowych „dresów”. Dwójka z nich znęcała się nad jakąś postacią, co
błysnął zębami do lustra, stając za przyjacielem i sięgając po grzebień. Zaczął
Rezydencja Draksa była okazałym, trzypiętrowym domostwem z czerwonej cegły. Od
Wybąkał coś, wytrącony z równowagi. Ale jadłospisy nie były jego mocną stroną.
Grzmot w oddali przywiódł jej na myśl wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, które
szkarłatną jak bezcenny rubin.
- Skądże, wasza wysokość. Zajmę się tym osobiście. Czekał więc na Rebeccę, nieco
próbował się opanować, ale to już nie miało znaczenia. Zawsze łatwo się zakochiwał i był z
porozmawiać. Przecież brunet nie może go całe życie unikać! Uniósł dłoń do drewna,
- Zostaw moich ludzi mnie, ljubimaja. - Becky cała się zatrzęsła, gdy bez uprzedzenia
- Pozwól na słówko, Nick - zaczął zimnym tonem.